کد مطلب:211138 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:128
حرص زیاده خواهی
حرص زیاده طلبی و اسراف در خواهش است كه حد وسط شره می باشد و از امراض ناپسند روحی است و این مرض در غلبه قوه بهیمیه بر عقل ظاهر می شود - حریص هیچ وقت پیروی عقل نمی كند فقیر اگر حریص شد فقرش افزون می یابد زیرا فقر احتیاج است و حرص و شره هم برای زیادخواهی و رفع اتیاج است صاحبان شره و حرص هیچ وقت بدون نیاز نیستند و گفته اند الغنی هو غنی النفس و قیل القناعة كنر لا یفنی
بی نیازی بی نیازی نفس است و قناعت گنجی است كه فناپذیر نیست و لذا امام صادق علیه السلام می فرماید:
قال علیه السلام اغنی غنی من لم یكن للحرص اسیرا بی نیازترین مردم آن كس است كه اسیر حرص نشود.
قال علیه السلام من قنع بما رزقه الله فهو اغنی الناس كسی كه به قسمت خود راضی باشد بی نیازترین مردم است.
قال علیه السلام الحرص مفتاح التعب و مطیة النصب وداع الی التقحم فی الذنوب و الشره جامع للعیوب یعنی حرص كلید رنج ها و سبب بی اندیشه به كاری شروع كردن و فرو رفتن در گناهان و شره جامع همه عیوب است.
خلاصه آن كه حرص كلید بدی ها و شره گنج معایب است.
و قال علیه السلام حرم الحریص خصلتین و لزمه خصلتان - حرم القناعه فافتقتد الراحه و حرم الرضا فافتقتد الیقین [1] .
حریص دو خصلت را بر خود حرام كرده كه هر یك ملازم فقدان خصلت پسندیده دیگر هم می شود قناعت را حرام كرده كه ملازم آن راحت است كه از او دور است و رضا را بر خود حرام كرده كه هیچ وقت راضی از زندگی نیست كه ملازم آن یقین است و آن را هم فاقد است.
بی نیازی بی نیازی نفس است و قناعت گنجی است كه فناپذیر نیست و لذا امام صادق علیه السلام می فرماید:
قال علیه السلام اغنی غنی من لم یكن للحرص اسیرا بی نیازترین مردم آن كس است كه اسیر حرص نشود.
قال علیه السلام من قنع بما رزقه الله فهو اغنی الناس كسی كه به قسمت خود راضی باشد بی نیازترین مردم است.
قال علیه السلام الحرص مفتاح التعب و مطیة النصب وداع الی التقحم فی الذنوب و الشره جامع للعیوب یعنی حرص كلید رنج ها و سبب بی اندیشه به كاری شروع كردن و فرو رفتن در گناهان و شره جامع همه عیوب است.
خلاصه آن كه حرص كلید بدی ها و شره گنج معایب است.
و قال علیه السلام حرم الحریص خصلتین و لزمه خصلتان - حرم القناعه فافتقتد الراحه و حرم الرضا فافتقتد الیقین [1] .
حریص دو خصلت را بر خود حرام كرده كه هر یك ملازم فقدان خصلت پسندیده دیگر هم می شود قناعت را حرام كرده كه ملازم آن راحت است كه از او دور است و رضا را بر خود حرام كرده كه هیچ وقت راضی از زندگی نیست كه ملازم آن یقین است و آن را هم فاقد است.
[1] خصال صدوق باب الاثنين.